Η ανατίμηση πρώτων υλών στον τομέα της κατασκευής ευλόγως έχει θορυβήσει την αγορά ιδίως σε μια εποχή που μεγάλα και μικρά έργα, δημόσια και ιδιωτικά βρίσκονται σε full spin.
Σε ότι αφορά το κόστος κατασκευής δημόσιων έργων, παραχωρήσεων ή ΣΔΙΤ κάθε παλιά υπογεγραμμένη σύμβαση (δυνατότητα βασισμένη σε νόμο του 1965) περιλαμβάνει ρήτρες αναπροσαρμογής, γεγονός που εν μέρει εξασφαλίζει την ομαλή εκτέλεση τους.
Δεδομένου δε ότι πολλά από τα έργα έχουν μεσοπρόθεσμο ορίζοντα ολοκλήρωσης (ενώ άλλα βρίσκονται απλώς στη φάση της δημοπράτησης ή της πρώτης φάσης ανακήρυξης αναδόχων) η κατασκευαστική αγορά δεν ανησυχεί τόσο για την επίδραση των ανατιμήσεων, προσβλέποντας σε διόρθωση τιμών στην πορεία των μηνών και ετών. Δυσκολεύει βεβαίως ολίγον την κατάρτιση προσφορών αλλά δεν αποτελεί προς το παρόν παράγοντα ανησυχίας.
Παρόλα αυτά, εγείρονται σοβαρά ζητήματα τόσο για τους developers που εκτελούν ήδη κάθε λογής projects όσο και για «κλειστά» προγράμματα, όπως για παράδειγμα το νέο Εξοικονομώ, η πρώτη δράση που οποίου εντάχθηκε στο Ταμείο Ανάκαμψης.
Οι πόροι που θα διατεθούν για έργα αναβάθμισης είναι συγκεκριμένοι, και με μια αγορά υλικών και τελικών προϊόντων που καλπάζει με ανατιμήσεις 30% και 50%, αρκετοί εκτιμούν ότι ενδεχομένως τα κονδύλια να υστερούν, ενώ κάποιοι άλλοι εκφράζουν φόβους για την πιθανότητα ακραίων αυξήσεων σε τιμολόγια εργασιών και υλικών.
Στην «πλάτη» του δεσμευμένου χρήματος του προγράμματος….
