Η σύμπραξη του Δημόσιου τομέα με τον ιδιωτικό (ΣΔΙΤ) αποτελεί μια σύνθετη επιχειρηματική δραστηριότητα τόσο στην κατασκευή έργων υποδομής, στην συντήρηση τους όσο και στην εκμετάλλευση τους σε μακροχρόνιο ορίζοντα. Οι συμβάσεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα είναι μια νέα μορφή σύμβασης που ακόμα αναπτύσσεται. Η αιτία μιας τέτοιας συνεργασίας υπήρξε στην ουσία η αύξηση του δημόσιου χρέους κατά την διάρκεια των περασμένων δεκαετιών και είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη εξεύρεσης νέων μορφών χρηματοδότησης.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ΣΔΙΤ θεωρούνται απαραίτητες και χρησιμοποιούνται από τα κράτη μέλη για την αύξηση πόρων μέσα από την αύξηση της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην παροχή δημοσίων υπηρεσιών και υποδομών αλλά και για την αναμόρφωση των πρακτικών δημοπράτησης των δημοσίων έργων συμβάσεων.
Στην χώρα μας τις τελευταίες μέρες γίνεται «κουβέντα» στο κατά πόσο η ασφαλιστική αγορά μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην κάλυψη συστημικών κινδύνων σε ορισμένες περιπτώσεις αυτόνομα και σε άλλες μέσω λύσεων συνεργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, των λεγόμενων ΣΔΙT.
Η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος (ΕΑΕΕ) βρίσκεται σε τακτική επικοινωνία με τα αρμόδια υπουργεία σε όλες τις κυβερνήσεις από το 2000 και μετά αλλά ουδέποτε προχώρησαν τα σχέδια. Ειδικά όμως μετά τις φονικές πλημμύρες και πυρκαγιές, οι ασφαλιστικές εταιρίες βρίσκονται πλέον σε ανοιχτή γραμμή με την κυβέρνηση για το πως μπορεί να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.
Με δεδομένο ότι σε όλον τον κόσμο οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής υπό τη μορφή φυσικών καταστροφών είναι εμφανής, η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το ότι στην χώρα μας δεν είναι ακόμα υποχρεωτική ασφάλιση των κατοικιών δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε μπροστά μας τις αλλαγές που συντελούνται.
Το πρώτο βήμα έγινε με την μείωση του ΕΝΦΙΑ 10% στην περίπτωση ασφάλισης της κατοικίας, μιας έκπτωσης που θα δίνεται τμηματικά για πάνω από δυο μήνες ασφάλισης και θα φτάνει στο έτος.
Ενώ για τις επιχειρήσεις η ασφάλιση θα είναι υποχρεωτική από 1/1/2024 όπου ο τζίρος είναι άνω των 2 εκατ. ευρώ, οι οποίες από την ίδια ημερομηνία δεν θα αποζημιώνονται από το κράτος για τις απώλειες από φυσικές καταστροφές. Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για να εξεταστεί η εφαρμογή και για τα φυσικά πρόσωπα.
Στη Γαλλία ισχύει η υποχρεωτικότητα ασφάλισης κατοικίας ακόμα και για τον ενοικιαστή έχει αναπτυχθεί έτσι ένα σύστημα αποζημίωσης από φυσικές καταστροφές με τη μορφή σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπου το δημόσιο λειτουργεί στην πράξη ως αντασφαλιστής.
Στην Ισπανία, όπου επίσης ισχύει αντίστοιχη σχετική υποχρεωτικότητα, επιβάλλονται τέλη στα ασφαλιστικά συμβόλαια, τα οποία συγκεντρώνονται από το κράτος για την καταβολή αποζημιώσεων από φυσικές καταστροφές.
Στην Ιταλία, όπου η ασφάλιση δεν είναι υποχρεωτική, παρέχονται φορολογικά κίνητρα, καθώς για κάθε ασφάλιση κατοικίας έναντι φυσικών καταστροφών παρέχεται φορολογική απαλλαγή ίση με το 19% του ασφαλίστρου.
Από τα παραπάνω κατανοούμε πως το κράτος προσπαθεί να βρει τρόπους να αποτινάξει από πάνω του την υποχρέωση των αποζημιώσεων, κάτι που δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα κακό. Ένας από τους στόχους είναι η ευαισθητοποιήση των πολίτων και η ανάληψη ευθυνών και από μέρους τους. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει και οι πολίτες να λάβουν τα δικά τους μέτρα για να προστατέψουν τις κατοικίες και τις επιχειρήσεις τους μέσα από τα πρόγραμματα ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών προσαρμοσμένα στις δικές τους ανάγκες.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΚΟΣ
