από τον Θ. Παπαγεωργίου, δικηγόρο
Κύριε Διευθυντά,
Θεωρώ επιτακτικό καθήκον μου σαν πολίτη και με τη λειτουργική μάλιστα ιδιότητα του επί 40 χρόνια υπηρέτη της νομικής επιστήμης, αντί της σιωπής και της παρακολούθησης εκ του μακρόθεν των τεκταινομένων, να υπενθυμίσω ότι όσα συμβαίνουν στις μέρες μας με το Κτηματολόγιο της Ρόδου και με τους δασικούς χάρτες, δεν είναι δυστυχώς τίποτα άλλο παρά οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος εξαγοράς ενός προαναγγελθέντος θανάτου, με θύμα το κάποτε αποκαλούμενο αναπτυξιακό θαύμα της Δωδεκανήσου.
Και δυστυχώς αισθάνομαι τη υποχρέωση να υπενθυμίσω μέρη σχετικού άρθρου μου, που πριν τρία χρόνια, το 2017 σαν μάντις κακών είχα δημοσιεύσει στη φιλόξενη εφημερίδα σας “Δημοκρατική της Ρόδου”, και που όπως όλα δείχνουν να επαληθεύονται με τον πιο τραγικό τρόπο στη σημερινή επικαιρότητα πλήρους ευτελισμού και ασέβειας στον θεσμό του Κτηματολογίου Ρόδου και με χαριστική βολή την ανάρτηση των δασικών χαρτών πάνω στις ανυπεράσπιστες και μετέωρες πλέον ιδιοκτησίες των Ροδίων.
Έγραφα λοιπόν το 2017, μεταξύ άλλων για το Κτηματολόγιο Ρόδου, όχι μόνο ότι αφέθηκε στη μοίρα του και έχει πλήρως εγκαταλειφθεί από τη Πολιτεία, αλλά και ότι απαιτείται αυξημένη επαγρύπνηση προκειμένου η ένταξη του στο Εθνικό Κτηματολόγιο να μην εξυπηρετήσει την ίδια σκοπιμότητα που και το 1929 αποσκοπούσε η ίδρυση των Κτηματολογίων Ρόδου και Κω από τους Ιταλούς φασίστες με την υφαρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων και τη δημιουργία μιας τεράστιας ήδη δημόσια περιουσίας στο νησί, που όμοια της δεν υπάρχει σε άλλο μέρος της Ευρώπης. Τις σκέψεις αυτές διατύπωνα ως εύλογη υποψία συναρτώντας τες με τις κινούμενες τότε (2017) διαδικασίες σύντμησης προθεσμιών για την ανάρτηση των δασικών χαρτών και για τη Ρόδο, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι χάρτες των μερίδων που από το 1929 είναι αποτυπωμένο όλο το νησί στο Κτηματολόγιο της Ρόδου.
Σημείωνα επίσης ότι η ενσωμάτωση στο Εθνικό Κτηματολόγιο του συστήματος των τοπικών Κτηματολογίων Ρόδου και Κω πρέπει με νομοθετική κατοχύρωση, να προβλέπει κατευθείαν ψηφιοποίηση όλων των ανά μερίδα εγγραφών. Τόσο δηλαδή της αρχικής θεμελιώδους που παράγει αμάχητο τεκμήριο, όσο και των μεταγενέστερων. Επίσης να μεταφερθούν ανά μερίδα και οι εκκρεμείς πράξεις διότι και αυτές αφορούν σοβαρά ζητήματα στις εμπράγματες συναλλαγές και σχέσεις. Ότι ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στο τεχνικό μέρος, καθώς οι αποτυπώσεις των ιταλών σύμφωνα με τα μέσα και τις μεθόδους της εποχής δεν έγιναν με ασφαλή συστήματα και θα πρέπει δηλαδή η μεταφορά τους να γίνει μεν σύγχρονο τρόπο καταγραφής και αποτύπωσης με συντεταγμένες σε σύστημα ΕΓΣΑ (Ελληνικό Γεωδαιτικό Σύστημα Αναφοράς), με τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό και προσαρμογή στα υφιστάμενα στη πράξη όρια, έστω και αν υπάρχουν αποκλίσεις.
Και σημείωνα τέλος ότι με νομοθετική κατοχύρωση πρέπει να προβλεφθεί ώστε η ανάρτηση και η κύρωση των δασικών χαρτών να έχει απαραιτήτως ως βάση τους μείζονες χάρτες αλλά και τα επιμέρους και ανά μερίδα διαγράμματα και τις εγγραφές των τοπικών Κτηματολογίων Ρόδου και Κω.
Παρά ταύτα, τρία χρόνια μετά φτάσαμε σήμερα στο τραγικό δυστυχώς σημείο, που αντί τόσο καιρό με την επιβαλλόμενη σύμπνοια και συντεταγμένα να διεκδικηθούν από τις κυβερνήσεις και να δοθούν λύσεις νομοθετικά στη Βουλή για τα αυτονόητα αυτά ζητήματα, αντίθετα τα πράγματα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο.
Τα Δωδεκάνησα παραμένουν τα μόνα από τα ελληνικά νησιά που δεν υπάγονται στις εξαιρέσεις από το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί των δασικών εκτάσεων, που αντίθετα από το 1979 νομοθετικά απολαμβάνουν τα νησιά του Ιονίου, η Κρήτη, οι Κυκλάδες και το Βόρειο Αιγαίο (και από σπόντα μαζί τους από το 2014 και η Μάνη…) .
Το Κτηματολόγιο Ρόδου, αφημένο στο έλεος, να βρίσκεται στη τελική φάση λειτουργικής κατάρρευσης και μήνες τώρα να είναι κλειστό ωσάν να μην υπάρχουν λύσεις άμεσης οριστικής μεταστέγασης σε άλλα δημόσια κτίρια, και να καρκινοβατεί το ζήτημα της ένταξης του στο Εθνικό Κτηματολόγιο ώστε επιτέλους να λειτουργήσει μηχανογραφικά, καθυστερώντας τάχα η αναμονή καταχώρησης των 20.000 εκκρεμών πράξεων, πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ και άρα από τα πράγματα θα χρειασθεί να δημιουργηθεί εξ υπαρχής νέο.
Πράγμα που προφανώς εξηγεί και τον λόγο που οι δασικοί χάρτες της Ρόδου αναρτήθηκαν σκοπίμως και σαν να μην υπάρχει το Ροδιακό Κτηματολόγιο. Παραγνωρίζοντας πλήρως τους κτηματολογικούς χάρτες και τα διαγράμματα, τις αρχικές και μεταγενέστερες κτηματολογικές εγγραφές ιδιοκτησιών και τα αμάχητα τεκμήρια που με βάση και ειδικές κτηματολογικές διατάξεις και γενικές για το τεκμήριο νομιμότητας που όπως κάθε διοικητική και αυτές παράγουν, πράγματα που δεν μπορούν να αγνοούνται και να μην λαμβάνονται σαν δεδομένα για τους δασικούς χάρτες.
Περιφρονώντας τον κόσμο, σε καιρό πανδημίας, αναστολής λειτουργίας του Κτηματολογίου αλλά και των Δικαστηρίων, καλούνται οι ιδιοκτήτες να αφήσουν άλλες βιοποριστικές προτεραιότητες και να προστρέξουν σε δικηγόρους, μηχανικούς και δασολόγους για να αποδείξουν και να προστατεύσουν όσον είναι δυνατόν με αυτές τις συνθήκες, την απειλούμενη ιδιοκτησία τους, επειδή οι δασικοί χάρτες περιφρονούν τις κτηματολογικές ιδιοκτησίες και δεν ξεχωρίζουν τις δεντροκαλλιέργειες από τα δάση και τις φυτείες από τους ασπάλαθους και τα σκίνα. Και επειδή όχι μόνο αυτά που γνωρίζουμε σαν δάση αλλά κόμη και οι χορτολιβαδικές και βραχώδεις ή παρόμοια χαρακτηριζόμενες εκτάσεις, παράγουν αυτόματα το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου για τα δασικά, ώστε να απαιτείται πλέον ο καθένας να προστρέχει και να διανύει τα δικαστήρια κάθε βαθμού, για να αποδείξει μετά από χρόνια ότι η ιδιοκτησία που κουτσουρεμένα αναγνώρισαν οι Ιταλοί κατακτητές στους προγόνους τους το 1932 και που ο έλληνας νομοθέτης σεβάσθηκε και διατήρησε με νομοθέτημα του 1948 όταν ενσωματώθηκε η Δωδεκάνησος με την Ελλάδα, συνεχίζει να παραμένει δική του περιουσία .
Αν όλα αυτά δεν είναι ευτελισμός μιας Πολιτείας που θέλει να αποκαλείται σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου και κατάπτυστη περιφρόνηση του Ροδιακού και Δωδεκανησιακού Λαού και αν δεν συνιστά αντικειμενικά σκληρότερη πολιτική ακόμη και από τους κατακτητές απέναντι σε ένα πληθυσμό που προσέφερε πολλαπλάσια στην εθνική οικονομία από όσα η πολιτεία παρείχε, τι άλλο επιτέλους είναι;
