Του Νικόλαου Χρ. Ζαχαριά*
Εκδικάζεται στο ΣΤΕ σε λίγες ημέρες μία ακόμη προσφυγή των περιβαλλοντικών οργανώσεων καθώς και των συνδικαλιστικών φορέων των Δασολόγων, κατά της Υπουργικής απόφασης του 2020 σε εφαρμογή του άρθρου 48 του Ν. 4685/2020 για την αναμόρφωση των δασικών χαρτών, βάσει της οποίας οι χάρτες διορθώθηκαν και στην συνέχεια αναρτήθηκαν εκ νέου ή επικαιροποιήθηκαν οι μη αναρτηθέντες έως τότε.
Ας δούμε τι προέβλεπε η απόφαση αυτή.
Σε γενικές γραμμές υποχρέωνε την Δασική Υπηρεσία να διορθώσει τους έως τότε αναρτημένους δασικούς χάρτες ως προς τις εκτάσεις που φέρονταν δασικές αν και περιλαμβάνονταν σε προγενέστερες διοικητικές πράξεις. Δηλαδή καθόριζε ότι δεν θα χαρακτηρίζονται ως δασικά, τα ακίνητα που περιλαμβάνονται εντός εγκεκριμένων ρυμοτομικών σχεδίων, εντός ορίων οικισμών προϋφισταμένων του 1923, εντός ΒΙΟΠΑ, ΒΕΠΕ, εντός οικιστικών περιοχών, εντός περιοχών για τις οποίες έχουν εκδοθεί διοικητικές πράξεις (άδειες εγκατάστασης και λειτουργίας, οικοδομικές άδειες που συνοδεύονται από βεβαιώσεις πληροφοριακού χαρακτήρα του αρμόδιου Δασάρχη ότι τα ακίνητα αυτά δεν εμπίπτουν σε δάσος ή Δασική έκταση), εντός εκτάσεων που καλύπτονται από τις διατάξεις του επικοισμού και του αναδασμού, εντός εκτάσεων που καλύπτονται από τα Αγροτικά μητρώα (Αμπελουργικό, ελαιοκομικό) κτλ.
Επομένως πρόκειται για πράξεις που έχουν εκδοθεί στα πλαίσια του νομικού καθεστώτος που ίσχυε την εποχή της έκδοσής τους και έχουν παράγει νόμιμα αποτελέσματα. Π.χ έχουν ανεγερθεί οικίες, ξενοδοχεία, βιομηχανικές – βιοτεχνικές εγκαταστάσεις σε πλήρη σήμερα λειτουργία, έχουν αποδοθεί σε καλλιέργεια εκτάσεις παλαιών διανομών του Υπουργείου Γεωργίας και των μεταγενέστερων αναδασμών, κτλ.
Εδώ προκύπτει βέβαια ένα ερώτημα. Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως Κοινωνία το 2020 για να διορθώσουμε αυτονόητα σφάλματα της Δασικής νομοθεσίας και να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία, την συνέχεια και συνέπεια του Ελληνικού Κράτους.
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την δίνουν οι προσφυγές των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των συνδικαλιστικών φορέων των Δασολόγων. Φθάσαμε ως εδώ γιατί ο περιβαλλοντικός και συνδικαλιστικός ακτιβισμός την χώρα μας εμποδίζει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, καθιστά όμηρο του Κράτους κάθε ιδιοκτήτη, ακυρώνει το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, παραδίδει ως βορρά κάθε νόμιμο ιδιοκτήτη στις συχνά αυθαίρετες πράξεις της Πολιτείας.
Τι επικαλούνται οι προσφεύγοντες στο ΣΤΕ κατά της απόφασης αυτής;
Οι Περιβαλλοντικές οργανώσεις ισχυρίζονται ότι με τον τρόπο αυτό οδηγούμαστε σε μαζικούς αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, ότι ανοίγει ο δρόμος για την μελλοντική τους αξιοποίηση, ότι υποβαθμίζεται κάθε έννοια ασφάλειας δικαίου και ότι στερεί από τους πολίτες και την Διοίκηση από ένα σημαντικό εργαλείο ενημέρωσης, διαφάνειας και προστασίας του περιβάλλοντος. Δηλαδή θεωρούν δεδομένο ότι οι χαρακτηρισμοί είναι ορθοί – προφανώς, δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός αυτό και προέχει η μαζική δασοποίηση της Χώρας. Δεν τους ενδιαφέρει πως θα μετατραπεί μια τουριστική μονάδα που λειτουργεί για πάνω από 20-30 χρόνια με νόμιμες άδειες της Πολιτείας σε …δάσος. Δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι στα νησιά έχει ήδη δημιουργηθεί τεράστιο κοινωνικό πλέον πρόβλημα το οποίο, αν δεν ισχύσει η συγκεκριμένη απόφαση, θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη. Δεν τους απασχολεί ο εσφαλμένος χαρακτηρισμός τεράστιων εκτάσεων στα νησιά ως χορτολιβαδικών και ότι αυτό συνεπάγεται για τους νόμιμους ιδιοκτήτες των εκτάσεων αυτών. Δεν τους απασχολεί γιατί τα χωράφια, τα αμπέλια και οι ελαιώνες που καλλιεργούνται από γενιά σε γενιά θα πρέπει να περάσουν στην κυριότητα του Δημοσίου ως δασικές ή χορτολιβαδικές εκτάσεις, έστω και αν δεν διαθέτουν οι κατοχοί τους τίτλους κτήσεως. Δεν τους απασχολεί το απαράδεκτο τεκμήριο κυριότητας υπέρ του Δημοσίου για τις δασικές εκτάσεις που ισχύει σε πολλές περιοχές της Χώρας με το οποίο, θα κρατικοποιηθούν τεράστιες εκτάσεις. Τεκμήριο το οποίο ισχύει από το …..1836 και καμία Κυβέρνηση δεν τόλμησε να καταργήσει. Τους αρκεί το ιδεολόγημα της προστασίας του περιβάλλοντος μέσα από τα δικά τους φίλτρα. Το γεγονός ότι ένα …..εργαλείο ενημέρωσης και διαφάνειας κατά την άποψή τους, καταλήγει στην καταστρατήγηση του Κράτους Δικαίου και στον μηδενισμό των πατρογονικών κτημάτων, επίσης δεν τους απασχολεί.
Έχουν καταστεί αυτόκλητοι εισαγγελείς σε σειρά περιβαλλοντικών – πολεοδομικών -χωροταξικών θεμάτων. Καταγγέλλουν και σύρουν στα δικαστήρια ιδιοκτήτες – εταιρείες-φορείς οι οποίοι με νόμιμες άδειες έχουν επενδύσει σημαντικά κεφάλαια σε αναπτυξιακά έργα. Σταματούν τα έργα με τεράστιο οικονομικό κόστος τόσο για τους επενδυτές, όσο και για τις τοπικές κοινωνίες. Κρίνουν και προσβάλλουν τις πράξεις της Πολιτείας αν τις θεωρούν κατά την κρίση τους αντίθετες με την πάντα κατά του ίδιους εννοούμενη προστασία του περιβάλλοντος.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των δασολόγων από την άλλη, επικαλούνται το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό νομιμοποιούνται αμφίβολης εγκυρότητας διοικητικές πράξεις. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι οι διαχρονικές πράξεις της δασικής Υπηρεσίας που έχουν εκδοθεί έως σήμερα, είναι ορθές, αλλά οι αντίστοιχες πράξεις των άλλων Υπηρεσιών που ζητά η Υπουργική απόφαση να ληφθούν υπ όψιν, είναι λανθασμένες! Οι οικοδομικές άδειες που έχουν εκδοθεί μετά το 1970 τουλάχιστον συνοδεύονται από βεβαίωση της δασικής Υπηρεσίας και μετά το 1980 από πράξη χαρακτηρισμού. Επομένως η δασική Υπηρεσία έχει κρίνει στον παρελθόντα χρόνο την μορφή των αντιστοίχων εκτάσεων και έχει επιτρέψει την εκμετάλλευσή τους. Πότε η κρίση της δασικής Υπηρεσίας ήταν σωστή; Όταν επέτρεψε την εκμετάλλευση ή τώρα πουν την χαρακτηρίζει αμφίβολης εγκυρότητας. Τα παραχωρητήρια του εποικισμού που χορηγήθηκαν σε ακτήμονες καλλιεργητές από την δεκαετία του 1930 και οδήγησαν στην καλλιέργεια των αγροτικών εκτάσεων ή και στην αλλαγή μορφής μη καλλιεργημένων τότε εκτάσεων, είναι αμφίβολης εγκυρότητας; Τα χιλιάδες Π.Δ. που εκδόθηκαν για τις οριοθετήσεις οικισμών και οικιστικών περιοχών, θα πρέπει πλέον καταργηθούν;
Οι συνδικαλιστικές πρακτικές είναι άραγε ικανές να ακυρώσουν την αγροτική και πολεοδομική πολιτικής της χώρας;
Το άρθρο 48 του Ν.4685/2020 το οποίο καθορίζει ότι η Διοίκηση θα δεσμεύεται από τις προγενέστερες πράξεις της, κατά την άποψή μας είναι απολύτως σωστό, καθορίζει τα αυτονόητα και μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι άργησε να έρθει.
Κατά την άποψή μας πρέπει να μπει ένα τέλος τόσο στις συνεχείς απαιτήσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων να ταυτισθεί η πολιτεία με τις απόψεις τους, όσο και στις απαιτήσεις των δασολόγων να μην επιλυθούν χρόνια προβλήματα που έχουν να κάνουν με την συνέχεια και συνέπεια της Πολιτείας.
Στην εποχή μας πλέον πρέπει να επικρατήσει ο ορθολογισμός και το μέτρο της ισορροπίας μεταξύ της προστασίας του περιβάλλοντος, των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και της ανάπτυξης. Η Πολιτεία επιδεικνύει τελευταία διάθεση επίλυσης επιτέλους σημαντικών κοινωνικών προβλημάτων τα οποία η ίδια δημιούργησε. Η κοινωνία έχει ωριμάσει και απαιτεί από την πολιτεία να κινηθεί ορθά και μπροστά.
Οι φωνές που μας κρατούν στο παρελθόν και στην ακινησία θα πρέπει να περιορισθούν.
*Νικόλαος Χρ. Ζαχαριάς
Αγρονόμος -τοπογράφος Μηχανικός
Πολεοδόμος Μελετητής.
zaxarn@otenet.gr
Σ.Σ. B2Green: Αν και αυτονόητο, υπενθυμίζουμε πως τα κείμενα απόψεων που αναρτώνται στην ιστοσελίδα εκφράζουν τις απόψεις των ίδιων των συγγραφέων τους και όχι κατ΄ανάγκη και το B2Green.
