Ο βραβευμένος με Νομπέλ Οικονομίας Τζόζεφ Στίγκλιτζ και ο λόρδος Νίκολας Στερν δημοσίευσαν έκθεση, ασκώντας δριμεία κριτική στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς και σε πολλούς συναδέλφους τους, σχετικά με τις μεθόδους που αφορούν τον υπολογισμό του κόστους της κλιματικής αλλαγής. Αμφότεροι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υποτιμούν την επικείμενη βλάβη από την υπερθέρμανση.
Τις επόμενες ημέρες η νέα κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν αναμένεται να δημοσιεύσει ενδιάμεση έκθεση με θέμα το κοινωνικό κόστος από τη χρήση του γαιάνθρακα και τους εκπεμπόμενους ρύπους. Υπολογίζοντας το κόστος αυτό, δίνεται η δυνατότητα στις αρμόδιες ρυθμιστικές αρχές να προσαρμόζουν τις πανεθνικές αναλύσεις κόστους-οφέλους, έτσι ώστε να συνεκτιμούν την περιβαλλοντική ζημία από τη χρήση ορυκτών καυσίμων, αποτυπώνοντας δυνητικά πολύ σοβαρές οικονομικές συνέπειες, οι οποίες δεν φαίνονται στις τιμές για τη βενζίνη του αυτοκινήτου ή την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από φυσικό αέριο. Αυτή η προσέγγιση έδωσε τη δυνατότητα στον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να προχωρήσει με πληθώρα κανονισμών, που προσφέρουν εξηγήσεις στο πώς προκαλείται ρύπανση από τη χρήση της συμβατικής ενέργειας. Οι συνεργάτες του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στην ουσία εξάλειψαν το κοινωνικό κόστος από τη χρήση του γαιάνθρακα και τους εκπεμπόμενους ρύπους με το να αντιστρέψουν τις πολιτικές Ομπάμα.
Η έκθεση των 24.000 λέξεων των οικονομολόγων Στίγκλιτζ και Στερν, ο οποίος διατελεί πρόεδρος του ερευνητικού Ινστιτούτου Γκράντχαμ για την Κλιματική Αλλαγή και το Περιβάλλον στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, καλύπτει μεγάλου εύρους θέματα, από τα μαθηματικά μοντέλα μέχρι έννοιες, όπως η διαγενεακή δικαιοσύνη, η οποία αναφέρεται πρώτη φορά στην Ιστορία επί Ιουστινιανού τον 6 αιώνα μ.Χ. Χωρίς νέα προσέγγιση του κοινωνικού κόστους του γαιάνθρακα, οι συγγραφείς προειδοποιούν ότι οι ΗΠΑ θα υποβαθμίζουν αισθητά τον οικονομικό αντίκτυπο των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, παρακωλύοντας τις προσπάθειες του Τζο Μπάιντεν να προσανατολίσει τη χώρα σε μία οικονομία μηδενικών ρύπων έως το 2050.
Σε όρους δολαρίου, οι Στίγκλιτζ και Στερν προτείνουν να υπολογίζεται το κοινωνικό κόστος των εκπομπών ρύπων τουλάχιστον στα 100 δολάρια ανά μετρικό τόνο – κι αυτό είναι πολύ υψηλότερο από το κόστος των 60 δολαρίων ανά μετρικό τόνο (σε δολάρια 2018), το οποίο είχε οριστεί επί Μπαράκ Ομπάμα. Οι οικονομολόγοι επιτίθενται και κατά όσων χαράσσουν πολιτική στις ΗΠΑ, θεωρώντας πως υπάρχει μόνον μία αποτυχία της αγοράς, που οφείλουν να συνεκτιμήσουν, κι αυτή είναι η έλλειψη τιμολόγησης των αερίων ρύπων. Τέλος, επισημαίνοντας ότι είναι θεμελιώδες λάθος να εκκινήσει η ανάλυση του κοινωνικού κόστους με γνώμονα αυτήν την αποτυχία και μόνον.
