Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία θα έχει βαθιές γεωπολιτικές επιπτώσεις, ορισμένες εκ των οποίων είναι πιθανό να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στους εταίρους της ΕΕ.
Η ΕΕ θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη διαχείριση αυτών των επιπτώσεων στις σχέσεις της με σημαντικές χώρες στη γειτονιά της όπως η Ρωσία και η Αλγερία και με παγκόσμιους παράγοντες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Σαουδική Αραβία.
Η Ένωση θα πρέπει να ασχοληθεί με τις χώρες που εξάγουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο για να προωθήσουν την οικονομική τους διαφοροποίηση, συμπεριλαμβανομένης και της ανανεώσιμης ενέργειας και του πράσινου υδρογόνου που θα μπορούσε να εξαχθεί στην Ευρώπη.
Η ΕΕ θα πρέπει να βελτιώσει την ασφάλεια εφοδιασμού κρίσιμων πρώτων υλών και να περιορίσει την εξάρτηση της από άλλες χώρες -κυρίως από την Κίνα- για αυτά τα υλικά.
Θα πρέπει να εργαστεί με τις ΗΠΑ και άλλους εταίρους για να δημιουργήσει έναν “σύλλογο για το κλίμα”, του οποίου τα μέλη θα εφάρμοζαν παρόμοια μέτρα προσαρμογής για τον άνθρακα.
Η ΕΕ θα πρέπει να γίνει αυτή που καθορίζει τα πρότυπα παγκοσμίως για τη μετάβαση της ενέργειας, ιδιαίτερα στα πράσινα ομόλογα.
Θα πρέπει να διεθνοποιήσει την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, κινητοποιώντας τον προϋπολογισμό της εΕ, το ταμείο ανάκαμψης της ΕΕ και την αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ.
Η ΕΕ θα πρέπει να προάγει συμμαχίες παγκοσμίως για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, όπως αυτή της προστασίας του παγώματος.
Η Ένωση θα πρέπει να προάγει μια παγκόσμια πλατφόρμα για τα νέα οικονομικά της δράσης για το κλίμα, για να μοιραστεί τα διδάγματα και τις βέλτιστες πρακτικές.
Των Mark Leonard, Jean Pisani-Ferry, Simone Tagliapietra, Guntram Wolff
European Council on Foreign Relations
